Data wydania: 14/11/2019Głównymi problemami polityki zagranicznej Chińskiej Republiki Ludowej są bezpieczeństwo energetyczne i handel. Jej potęga przemysłowa i siła gospodarcza nadal się mnożą, wymagając znacznych zasobów z całego świata. Linie komunikacji morskiej (SLOC) między Chinami a Bliskim Wschodem i Afryką są najważniejsze, a Chiny zainwestowały ogromne środki w rozbudowę i modernizację swojej marynarki wojennej, aby chronić tę trasę, pozbawiając potencjalnych przeciwników możliwości wpływania na politykę Chin poprzez przecinanie tych ważnych linii i wycofywanie przeciwników z Chin kontynentalnych.
Ostatnio Chiny prowadzą bardziej agresywną politykę, rzucając wyzwanie swoim sąsiadom w sprawie różnych wysp i atoli na Morzu Południowochińskim. Wykazały szczególne zainteresowanie Wyspami Spratly i atolami, które, choć rzadkie, oferują bardzo strategiczną pozycję do kontrolowania większego Morza Południowochińskiego. Rozpoczęły swoją inwazję od znaczących patroli morskich i rozwinęły się w masowe projekty rekultywacji gruntów, przekształcając wiele opuszczonych atoli w użyteczne wyspiarskie bazy lotnicze i porty, co pozwoliło ChRL zdominować region i mieć potencjał do projekcji siły dalej na południe.
Sąsiedzi Chin nie siedzieli bezczynnie, gdy to przejęcie powoli następowało. Wietnam, Tajwan, Filipiny, Malezja i Brunei mają roszczenia do Spratly i wielokrotnie kwestionowały Chiny na wodach i w sądach międzynarodowych. Wietnam przegrał zaciekłą potyczkę morską w 1988 r. o South Johnson Reef, a Filipiny niedawno wygrały kwestionowanie roszczeń terytorialnych ChRL, chociaż wyniki zostały zignorowane. Chiny uważają, że mapa z okresu po II wojnie światowej przedstawiająca linię dziewięciu kresek definiuje ich terytorium morskie niemal do Indonezji. Obecnie mają potencjał militarny, aby bronić tego roszczenia, ponieważ żadna niezależna regionalna potęga nie może im zakwestionować. Wygrywają spór dzięki temu, że są największą lokalną potęgą militarną i są gotowi wykorzystać to, aby zastraszyć małe narody i wyrzucić je z regionu.
Stany Zjednoczone wspierały swoich regionalnych sojuszników w tym sporze, ale były powściągliwe ze względu na ogromne zobowiązania militarne na Bliskim Wschodzie, politykę roku wyborczego i względną niepewność co do strategii wobec Chin. Wysłały wiele okrętów wojennych, w tym grupę lotniskowców na ćwiczenia wolności żeglugi przez region, które, choć są tymczasowymi pokazami siły, nie są kontynuowane, co oddaje pole kolejnej największej potędze, Chinom. Jest to problem, który będzie trwał, dopóki Stany Zjednoczone nie będą w stanie w pełni przekierować swoich zasobów z Bliskiego Wschodu do Azji i taki, z którym regionalne mocarstwa mogą musieć poradzić sobie w dużej mierze samodzielnie.
Ten scenariusz to eksploracja tego, co mogłoby się wydarzyć, gdyby regionalne mocarstwa zjednoczyły się i przy ograniczonej pomocy USA rzuciły wyzwanie chińskiej marynarce wojennej. Czy siła podobna do STANAVFORLANT NATO mogłaby być wystarczająco dobrym środkiem odstraszającym, aby dać Dragonowi chwilę wytchnienia?
