Data wydania: 14/11/2019W miarę jak 2017 rok się toczy, impas znów się zaostrza. Saudyjski wysłannik w Iraku zostaje zamordowany, a oni natychmiast obwiniają Iran. Kilku irańskich dziennikarzy w Jemenie zostaje „przypadkowo” zbombardowanych przez saudyjskie samoloty i zabitych. Pomoc dla milicji w Syrii gwałtownie wzrasta. Od czasu do czasu dochodzi do strzałów między statkami na morzu, zawsze tuszowanych wymówką, że „załogi po prostu nie były zdyscyplinowane tego dnia”. Strach przed konfliktem skłonił międzynarodową koalicję przeciwko ISIL do przesunięcia swoich samolotów bojowych daleko na zachód, aby nie dać się zaskoczyć.
Ostatnia kropla pojawia się w połowie listopada, kiedy irańska fregata wkracza na wody saudyjskie po linii prostej, nie reagując na ostrzeżenia. Zaatakowana i zatopiona z całą załogą, mimo to odpowiada ogniem i zabija kilku saudyjskich marynarzy, zanim zatonie. Iran do dziś twierdzi, że miał problemy mechaniczne i został zmasakrowany, aby uspokoić ludność, która wciąż cierpi po zamordowaniu ambasadora. Saudyjczycy twierdzą, że on i jego załoga celowo poświęcili się, aby zapewnić incydent w stylu „Remember the Maine”, aby uzyskać poparcie społeczne dla wojny. Prawda może nigdy nie wyjść na jaw.
Od momentu zatonięcia w Rijadzie i Teheranie powstają plany bezpośredniego odwetu przeciwko drugiemu państwu. Społeczność międzynarodowa, podzielona i nieskuteczna, może jedynie przyglądać się, jak rozpoczyna się największa konwencjonalna bitwa na Bliskim Wschodzie od czasu inwazji na Irak w 2003 r. Pytanie nie brzmi już, czy wojna wybuchnie, czy nie. Pytanie brzmi, kiedy się rozpocznie i kto odda pierwszy strzał.
Na to pytanie wkrótce znajdziemy odpowiedź. Obie strony zwijają się do ataku i obie celują w ekonomiczne serce przeciwnika – kosztowną infrastrukturę naftową. A broń, która jest w to zaangażowana, jest potężniejsza i dokładniejsza niż ta z Tanker War z lat 80.
